Dyskopatia lędźwiowa, zwana inaczej przepukliną, stanowi około 10% przyczyn bólu kręgosłupa w odcinku dolnym. Jest ona jednym z poważniejszych schorzeń kręgosłupa, dlatego nie wolno jej lekceważyć. Im wcześniej podejmiemy leczenie dyskopatii lędźwiowej, tym lepiej. Dowiedz się, czym dokładnie jest dyskopatia lędźwiowa, jak się objawia i jak ją leczyć.
Czym jest dyskopatia lędźwiowa?
Nasz kręgosłup składa się w głównej mierze z kręgów i krążków międzykręgowych, czyli dysków. Dyski wypełniają przestrzenie międzykręgowe, amortyzując wstrząsy. Wewnątrz pierścienia włóknistego znajduje się elastyczne jądro miażdżyste. Gdy jest ono odpowiednio nawodnione, przypomina formą galaretę. U większości osób dorosłych po 50. roku życia jądro miażdżyste wysycha – dehytracja jest typowym zwyrodnieniem, o którym większość osób nie wie. Objawia się ona mniejszymi bądź większymi bólami, w zdecydowanej większości przypadków nie uniemożliwia jednak codziennego funkcjonowania.
Dyskopatia jest jednak poważniejszym schorzeniem. Dochodzi do niego wówczas, gdy jądro miażdżyste przedostaje się częściowo, a w skrajnych przypadkach całkowicie na zewnątrz – opuszcza pierścień włóknisty. Dochodzi wtedy do ucisku nerwów bądź worka oponowego.
Dyskopatia lędźwiowa – objawy przepukliny
W wyniku ucisku na nerwy odczuwany jest ostry ból, często uniemożliwiający samodzielne poruszanie się. Ból jest niewiele mniejszy w pozycji leżącej, nadal jednak bywa nie do zniesienia. Ponadto przy dyskopatii lędźwiowej pacjenci odczuwają mrowienie kończyn dolnych i chwilowy paraliż, przez które łatwo o upadek podczas poruszania się. Dodatkowo ból z lędźwi silnie promieniuje w okolice stawu biodrowego, kolanowego, a nawet do stopy. W cięższych przypadkach pacjenci tracą także kontrolę nad wydalaniem moczu i stolca.
Do głównych przyczyn dyskopatii zalicza się przeciążenie spowodowane nieprawidłowym i nadmiernym dźwiganiem, nieprawidłową postawą ciała (np. wymuszoną podczas pracy), siedzący tryb życia, otyłość, zbyt intensywne treningi bez odpowiedniego przygotowania.
W przypadku nieustępujących bóli kręgosłupa należy zgłosić się do lekarza neurochirurga lub ortopedy, który po wykonaniu badań skieruje do neurochirurga. Diagnostyka opiera się o RTG, tomografię komputerową i rezonans odcinka lędźwiowego oraz o wywiad z pacjentem.
Dyskopatia lędźwiowa – rehabilitacja i aktywność fizyczna
W leczeniu dyskopatii lędźwiowej kluczowa jest rehabilitacja. W Warszawie w Akademii Ruchu fizjoterapeuci dopasowują indywidualnie terapię do stanu pacjenta, stawiając w pierwszej kolejności na ulgę w bólu pacjentowi, a następnie na poprawę jakości jego życia. Oprócz dobranych ćwiczeń, a także terapii manualnej, w leczeniu dyskopatii lędźwiowej stosuje się także fizykoterapię – pole magnetyczne, ultradźwięki, prądy TENS. W leczeniu przepukliny pomocna jest także terapia manualna. Należy jednak podkreślić, że wypadniętego dysku nie da się „wstawić” metodą nieoperacyjną. Dlatego nieoperacyjne leczenie dyskopatii opiera się na leczeniu objawowym oraz zapobieganiu dalszemu rozwojowi choroby.
Lekarz fizjoterapeuta powinien również pomóc w wypracowaniu prawidłowych ruchów w życiu codziennym. Pacjent powinien wiedzieć, jak prawidłowo wstawać z łóżka, jak prawidłowo wsiadać i wysiadać z samochodu i jaka aktywność jest dla niego wskazana. Zmiana trybu życia jest konieczna, by choroba nie postępowała i nie wymagała leczenia operacyjnego.
Artykuł powstał we współpracy z Akademią Ruchu
0 komentarzy
